Het geluid van de golven, een persoonlijk verhaal

StayinGroningen publiceert persoonlijke verhalen over het ontsnappen aan oorlog en het begin van een nieuw leven in Groningen. 

Het geluid van de golven

Mijn favoriete geluid is het geluid van de golven. Voor mijn ogen is er een blauwe lucht met zeldzame witte wolken en een brandende zon die me verleidt om me te verstoppen onder een strohoed en een zonnebril. En ook groene palmbomen, wit zand en de zee. Eindeloos, blauw en warm. Het lokt, vangt je zachtjes in zijn omhelzing terwijl het naar de kust stroomt, om je daarna weer los te laten.

Of misschien niet. Het is nacht. Hetzelfde geluid van de golven. De zee is als een indringer. Golven die naar de kust razen, zeegrind grijpen en hen met kracht de diepte intrekken, om dan weer met een brul naar de kust te komen... En er is zo'n heldere maan aan de hemel!!! En vanaf de maan wordt een zilveren en glinsterend pad over de zee getoond.. Deze beelden komen weer naar boven uit de herinneringen van mijn jeugd, toen mijn ouders mijn broer en mij elke zomer naar de zee brachten.

Dit is iets wat je eindeloos kunt bekijken. En ook luisteren... Of misschien wel meer... Heldere lucht, zeldzame witte wolken en de verblindende zon.. En sneeuw.. En alles samen is het bijna verblindend.. Maar je laat je beschermende bril zakken en daalt snel af op je ski's, vergeet hoe je worstelde met die verschrikkelijke skischoenen en ski's op je schouder om deze top te bereiken... Dan een pauze, een slok warme glühwein, en opnieuw alleen het geluid in je oren en de vluchtige skiërs en dennenbomen.

Of je zit in een karavaan van auto's, Europa te verkennen met je familie en de families van je vrienden, op zoek naar het bekende en onbekende. Of je zit op Manhattan, op de vensterbank van de dertigste verdieping om 4 uur 's ochtends omdat de tijdzone is verschoven, maar je biologische klok nog niet, en je kijkt hoe de gele taxi's hun leven ver beneden leiden.. Dan juich je omdat het eindelijk 7:00 uur is, en je haast je naar de slaperige maar glimlachende verkoper voor een kop verschrikkelijk verdunde koffie en het verplichte compliment speciaal voor jou.

Ik werk momenteel in de toeristische industrie

Heb ik er ooit van gedroomd? Zeker! Vooral na vele jaren in de veeleisende, risicovolle zakenwereld. In een wereld waar er geen vakanties, vrije avonden of luie zondagen zijn... Waar er geen dagen of nachten zijn. Alleen de weg.. 365/365, 24/7. Internationaal vrachtvervoer. Je bent zowel de eigenaar als de baas.

Wanneer je niet buiten de toegangszone kunt zijn, wanneer je je telefoon niet leeg mag laten raken, wanneer het internet niet mag verdwijnen. En het eerste wat je vraagt tijdens een telefoongesprek is: "Is iedereen in leven?", en dan kun je klagen: de band op het wiel is gesprongen, de kaart werd geblokkeerd en je kunt niet 300 liter brandstof betalen in een ander land, dat je een paar duizend euro bent kwijtgeraakt of dat je je verveelt..

Ik werk in de reisindustrie. Ontspanning? Zeker! Vooral voor de hersenen. Vooral nadat je man onverwachts zijn trouwring op de tafel legde de dag voor jullie jubileum en zei: "Vaarwel!", toen de zaak werd gesloten door een wereldwijde pandemie, toen je oudste zoon met zijn gezin vertrok om zijn leven op te bouwen... En jij bleef achter. Alleen. In een groot huis. In een groot mooi huis. Gemaakt door jou met veel liefde voor je familie. Waar het vroeger luid en grappig was... Alles viel stil. Het stierf. Maar niet alles. Er is nog een zoon. Je moet voor hem leven. Volhouden. Hij heeft je nog nodig - hij is jong. We hebben gespaard. Op verwarming, op voedsel, op kleding. Op alles. Alleen het noodzakelijke. Het stapelde zich op. Het kon niet erger worden. Maar ik had het mis.

De Bom

Ik werd eerst wakker omdat ik door het geluid op de bed gedrukt werd. Een militair vliegtuig vloog snel over het huis. Laag. Heel laag. Ik keek op mijn klok. 4 uur 's ochtends. Ik sloot mijn ogen en draaide me even om. Ik viel weer in slaap. Op dat moment werd ik ineens wakker geschud. Het bed schudde en het huis trilde. Er was geen twijfel, maar het was onmogelijk om te geloven. Het was een explosie. Dit was een bom. Dit was Oorlog. Ik kon het niet geloven. Ik lag nog steeds in bed.. te zitten.. Nog een explosie.. De hond was bang. Uit een andere kamer: "Mooom??!!!", en met hoop: "Wat is dit??!" vroeg mijn zoon. "Dit is Oorlog, zoon". Nog een paar minuten stilte.. Daarna de bel van telefoongesprekken. Geschreeuw aan de telefoon: Verzamel! Ga weg! Ze komen!

De Vlucht

Binnen 2 uur arriveerden de oudere kinderen. Een zoon met zijn vrouw, een dochtertje en een kat. Het duurde anderhalf uur om de weg van 15 minuten af te leggen. De hele stad stroomde naar de westelijke grens. Het hele westen van het land werd één doorlopende meerdaagse file. De kinderen besloten nergens heen te gaan. Een kind, een kat... Te uitdagend. Ze verlieten de kelder niet. Ze zijn jonge ouders en ze waren bang.

Maar ik kon daar niet naar beneden. Ik stond bij het raam, mechanisch de afwas te doen in de gootsteen. De lucht was zo helder, zo blauw! Maar een bom kan elk moment vallen, en het glas van dit raam zal in alle richtingen uiteen spatten. We droomden allemaal van de gootsteen bij het raam in de keuken! Buiten gaan was beangstigend. Maar je moet naar de winkel voor boodschappen, naar de geldautomaat voor geld. Omdat er geen reserves waren. We hadden tenslotte gespaard. Overdag belde een vriend van de oudere kinderen: "Haal me op!! Alsjeblieft!!!! Ik ben bang!!!"

Mijn zoon trok een kogelwerend vest aan (ja, we hadden er een) en een fietshelm en ging zijn vriend en haar kat ophalen. We brachten de nacht door. Onze hond weigerde in de kelder te slapen, hij lag op de begane grond, en ik sliep naast hem op de bank in de garage. Elke beweging activeerde het licht omdat de bewegingssensor actief was.

Ik worstelde de hele nacht door omdat ik bang was dat het licht zou aangaan. Bij het ochtendgloren ging ik alles en iedereen controleren. Uit gewoonte ging de hond naar boven naar mijn slaapkamer en sliep op de drempel van de kamer, me altijd beschermend. Overdag konden de zenuwen van de jonge ouders het niet meer aan. Bijna in hysterie zeiden ze: "We gaan weg! Naar het platteland, naar een vriend!"

"Goed! Jullie gaan weg!”, “En jij?”, “Ik niet. Ik heb een aquarium met vissen, een hond, een huis...” Nadat mijn kleren uit de kasten vlogen, stemde ik in. 30 minuten om je klaar te maken. En het huis was volledig verweesd. Afscheid nemen was ondraaglijk. Het was moeilijk en er was geen tijd. En we gingen op onze meest angstige reis. Een ander huis stond al op ons te wachten, in dezelfde verwarring. Een huis waar, gedurende enkele maanden, vijf families, drie honden en vijf katten samenwoonden.

Aankomst in Groningen

Buiten regende het en het was nacht, want het is Nederland. Het regent hier altijd. Toen we in Groningen aankwamen, was het al herfst. Studentenhuisvesting was vol, en de toegewezen accommodatie voor vluchtelingen liet veel te wensen over. Er wordt gezegd dat het enige wat vergelijkbaar is met een scheiding, verhuizen naar een andere stad is. Maar wat als je naar een ander land verhuist? Zonder de taal te spreken en zonder enige psychologische voorbereiding? Het was een klein doodje. Wanneer er oorlog is in je land? Het was niet alleen eng. Wanhoop drukte me genadeloos. Ik was in shock.

Hotel The Happy Traveler

En toen gebeurden de gebeurtenissen onafhankelijk van mij. Iemand van het hotel hoorde dat we op zoek waren naar onderdak en raadde ons aan contact op te nemen met de hoteleigenaren. De eigenaren zeiden dat ze ons hier in het hotel konden onderbrengen. Ik kon mijn situatie en gezondheid nog niet inschatten, maar het was duidelijk dat er iets ontbrak. Na een tijdje kwam de hotelmanager naar me toe en zei: "Het doet pijn je zo te zien. Zou je willen aansluiten bij ons vriendelijke team? Misschien helpt het je je beter te voelen?”

Tranen kwamen in mijn ogen, en ik kon geen woord zeggen. Mijn man en ik hebben altijd mensen geholpen. Nu bevond ik me in een situatie waarin ik niet meer zelfstandig kon handelen, en niet wist hoe ik om hulp moest vragen. En vreemden kwamen bereidwillig te hulp. Ik deelde dit met de hotelmanager, en ze antwoordde: "Dus, je hebt zo'n karma."

Ik overlegde met mijn zoon en stemde toen in. Nu werk ik in de toeristische industrie. Ik ben een schoonmaker in een hotel. En ik weet precies wat gasten nodig hebben. Sommigen komen om elk detail van schoonheid te verkennen. Anderen willen gewoon in bed vallen na een lange reis en een goede nachtrust hebben. En ik weet hoe ik dat moet realiseren. Kom naar ons hotel! Je zult het leuk vinden!

Vertaald vanuit het Engelse verhaal van Lililia, werkzaam bij The Happy Traveler in Groningen.