In Sorry, not sorry maken vijf Sims-avatars (drie vrouwelijke dansers en twee mannelijke mimers) onbezorgd kennis met elkaar. Geïnspireerd op het computerspel The Sims 2000 startten ze hun levenssimulatie op een kavel met een huis in aanbouw. Ze trainen skills en vervullen basisbehoeften. Maar wanneer de zwembadtrap ineens verdwijnt, het bed niet meer op z’n plek staat en een intensieve spiegelsessie de charisma-vaardigheid niet laat stijgen, loopt hun plezierbalk in een rap tempo leeg.

De wens om autonoom te kunnen handelen brandt in hun binnenste, maar de besturing lijkt onwrikbaar. Tijdens het dansfeest raken de avatars verwikkeld in aanval modussen en ongeremde scheldpartijen. Om de simulatie te slim af te zijn vinden ze een nieuwe skill uit: het zeggen van Sorry. Ze belanden in een spiraal van pijnlijke, nonchalante, ongeloofwaardige en hilarische spijtbetuigingen. Wat blijkt: sorry zeggen is een kunstige vaardigheid.