Een megaflop negentien jaar geleden, maar inmiddels beschouwd als een van de beste films van de 21ste eeuw. Het visionaire, dystopische meesterwerk van de Mexicaanse filmmaker Alfonso Cuarón (Roma) was z'n tijd ver vooruit.

Children of Men neemt ons mee naar de dystopische bijna-toekomst van 2027 in totalitaire surveillancestaat Engeland. De film begint op de dag dat het jongste kind ter wereld, de achttienjarige ‘Baby Diego’ door een hysterische fan dodelijk wordt neergestoken omdat hij geen zin heeft om een handtekening uit te delen. De wereld is niet alleen door een onverklaarbare onvruchtbaarheidsplaag getroffen, maar ook door milieurampen met de bijbehorende vluchtelingenstromen die in kampen en kooien worden opgevangen. 

Het thrillerachtige actieverhaal van P.D. James voorziet in Clive Owen (die in die tijd zelfs even in de running was om James Bond te spelen) in de rol van de onwelwillende held Theo Faron die de enige zwangere vrouw ter wereld in veiligheid moet zien te brengen. Julianne Moore speelt een vrijheidsstrijder. Chiwetel Ejiofor haar adjudant. Michael Caine een ouwe hippie. Aan sterren geen gebrek. Het is bijna een kerstverhaal voor atheïsten met een glimpje hoop aan het einde. Een geliefd genre. Dus wat ging er mis?  

Misschien was de film zowel z’n tijd vooruit als te realistisch. De Arabische Lente, de vluchtelingencrisis, Brexit moesten allemaal nog komen. Maar de strijd tegen terrorisme, overheden die hun burgers wantrouwen, de uitputting van de aarde, die waren allemaal al gaande. Children of Men is profetische spektakelsciencefiction van de bovenste plank.

_{Bron: NRC}