Dansen, falen, lachen, nog meer falen, elastiekjes en harten. PERDÓN vraagt niets van je – behalve dat je komt kijken.  

De jongens van Losinformalls willen niet per se een toneelstuk maken, ze willen gewoon rondrennen, gek doen en grenzen opzoeken – en dat is precies wat ze doen. Het resultaat? Harten, elastiekjes, rook, techno, pijn, verlangen... en misschien een paar geweerschoten.  

PERDÓN (sorry) is een liefdesverklaring vol frustratie over het maken van een performance. Het is tegelijk een bekentenis en een dansvoorstelling: een prachtige chaos die alles meesleurt. Losinformalls stellen alles in vraag: de kunstenaar, het publiek, de regels van de ruimte. Hun onzekerheid botst met volledige, chaotische zelfverzekerdheid. Wat serieus is wordt grappig. Wat grappig is doet een beetje pijn. Ze laten twijfelachtige ideeën eruitzien als kunst (en dat is precies de bedoeling). Wat kan er eigenlijk misgaan? Zonder slachtofferschap of moralisme, zonder oordeel over wat goed, slecht, mooi of saai is, leggen Losinformalls hun hart (letterlijk) op tafel – voor iedereen om mee te spelen. 

En als dat nergens op slaat? Dan zeggen ze sorry. Een beetje.