Confronterend regiedebuut van schrijver Christine Angot dat pijnlijk duidelijk maakt hoe geïsoleerd je als incestslachtoffer bent, en hoe zulk onbevattelijk misbruik een spoor van onmacht en vernieling in families achterlaat. 

Als incestslachtoffer sta je vaak alleen; de misdaad is te groot en onbevattelijk om mee te dealen, zelfs voor directe familieleden, die de ogen sluiten of zich afwenden. Dit mechanisme wordt pijnlijk duidelijk in het regiedebuut van schrijver Christine Angot, die hier letterlijk verhaal komt halen bij haar familie. Angot, die als puber en jongvolwassene herhaaldelijk verkracht werd door haar vader (en daar in romans al eerder over schreef), confronteert haar moeder, ex-man en stiefmoeder met wat haar is overkomen, en vooral met hun reactie daarop. 

Deze ongemakkelijke en bij vlagen onthutsende zoektocht naar antwoorden – waarbij onmacht en frustratie centraal staan, en met de camera als getuige – wordt afgewisseld met oude VHS-beelden van Angot en haar ex met hun nog jonge dochtertje. Haar soms zeer confronterende werkwijze is des te moediger als je bedenkt dat Angots romans in de Franse media soms eerder spot dan mededogen opwekten (zo getuigt een ontluisterend televisiefragment). Uiteindelijk blijkt haar inmiddels volwassen dochter als enige naast haar moeder te kunnen staan in plaats van tegenover haar.