Tender and melancholic indiefolk

Deze tijd heeft behoefte aan punk. Aan schreeuwerds die barstensvol woede en met veel herrie tekeer gaan. Die zich teweer stellen tegen de kwade krachten, die momenteel ook wel erg de wind in de zeilen hebben. Bands als Idles, Sleaford Mods en in eigen land Hang Youth en Ploegendienst laten een noodzakelijk tegengeluid horen.

Maar deze tijd - elke tijd eigenlijk - heeft ook behoefte aan zachte krachten. Muzikanten en bands die de beschaving verklanken. Bands als AWKWARD i (van Djurre de Haan) en la loye (alias Anne Lieke Heusinkveld), die ons deze avond zullen trakteren op sprankelend mooie, melodieuze popmuziek, met soms fluisterende zang, maar niet minder zeggingskracht.

Fijnzinnige muziek waar plaats is voor melancholie en dromerigheid. Met doordachte teksten die soms niet meteen te begrijpen zijn. Maar ook met zinnen die zich nestelen in je hoofd en op onverwachte momenten, bijvoorbeeld op de fiets of tijdens het douchen, zomaar neuriënd je mond verlaten. En als je ze na jaren nog steeds niet begrijpt dan is dat ook prima. Soms hoef je alleen maar de melodie te begrijpen om het liedje toch te kunnen snappen.

De beschaving verklanken klinkt wat hoogdravend en mijn excuses Djurre en Anne Lieke als ik jullie nu in een ogenschijnlijk braaf hokje heb gestopt, maar ik doe dat met de beste bedoelingen.

In dit barre tijdsgewricht, waarin extreemrechts angstaanjagend veel stemmen trekt.

In dit kille klimaat waarin lompheid en lelijkheid zelfs met trots wordt uitgedragen. En dat door de goegemeente en - nog bizarder - zelfs door jury's wordt geprezen (zie de Televizierring voor Vandaag Inside).

Dan is het fijn om je te kunnen warmen aan een beetje beschaving.

En VERA stelt daar graag z'n podium voor ter beschikking.

Zoals zondag 23 november nog aan de manifestatie van het Groningse collectief Verzetje!

Beschaving hoeft trouwens ook helemaal niet braaf te zijn. Een van de eerste liedjes waar Awkward i naam mee maakte ging over een squirtende pornoster. Cytheria Squirts kreeg later trouwens een Nederlandse versie in een kinderserie – wel met een andere tekst.

Het is alweer meer dan vijftien jaar geleden dat debuutplaat I really should whisper verscheen.

Inmiddels is Djurre (geboren en getogen in Groningen) een geliefde theater-, tv- en filmmuziekmaker. Maar gelukkig blijft de Amsterdammer ook actief in de popmuziek en speelt hij graag live.

Met z'n band of onder eigen naam heeft hij nu vijf lp's uitgebracht, die elk van tijdloze kwaliteit is. Vorig jaar verscheen het bloedmooie en verstilde Unalaska. Dat is niet alleen op plaat en de streamingsdiensten een lust voor het oor, maar blijkt ook live een subtiele sensatie te zijn. Dat zullen degenen die er dit voorjaar bij waren in de Lutherse Kerk en Neushoorn moeten beamen.

Wat ook opviel bij die optredens was dat zijn oudere liedjes allerminst detoneerden en in een soms verrassende uitvoering een nieuwe dimensie kreeg. Als een uitmuntende oude whisky die na jaren zelfs nog beter smaakt. En dat ik dacht: ‘Verdorie ja, die plaat moet ik ook hoognodig weer 'ns luisteren.’

Verwacht trouwens (op basis van de laatste plaat) niet alleen verstilde schoonheid, de band ging bij die twee concerten ook even goed los met enkele oude liedjes.

Djurre heeft een band om zich heen verzameld die zijn fijnzinnige en subtiel gearrangeerde muziek precies de juiste sfeer en bedding geven. Dit zijn ze: Chris Doyle op Wurlitzer, David Corel bas/zang en Robin Buijs op drums/lira en soms meezingend. En Saartje van Camp (bekend van Spinvis) valt in op cello. Het is wonderlijk hoe goed de stemmen bij elkaar kleuren. Ook extra credits voor geluidsman Matthijs Kievit.

Voor Djurre is spelen in VERA altijd een bijzondere gebeurtenis, omdat zijn carrière hier voor hem min of meer begon. Ik kan het dan ook niet laten om er nog een PS* aan toe te voegen.

Maar eerst nog extra aandacht voor La Loye, want we hebben hier niet van doen met een voorprogramma, maar een gelijkwaardige artieste die met even grote letters op de poster staat. Al enige jaren maakte de Haagse Anne Lieke Heusinkveld onder die naam smaakvolle indie-folk. Op Noorderslag maakte ze in 2020 al veel indruk en haar debuut-ep beloofde nog meer goeds. Maar daarna werd het stil.

‘Ik ben een Pietje Precies’, vertelde ze in 2024 tegen 3voor12. ‘Ik heb heel lang gewerkt aan mijn debuutalbum, dat werd een gigantisch project. Ik heb een hele sterke mening en ga tot het naadje totdat het precies zo klinkt zoals ik het in mijn hoofd heb.’

Het was de bedoeling dat die plaat dat jaar uitkwam, maar dat werd toch weer een jaar later.

Maar het is het wachten waard geweest: debuutplaat Sweet Dreams, see you tommorrow verscheen in mei 2025 en is betoverend mooi, meeslepend, smaakvol en breekbaar.

Als muzieknerd ga je toch vergelijken en mijn eerste associaties waren Adrian Lenker (van Big Thief) en daarna vooral Florist die hier enkele maanden geleden nog speelde.

Maar voor alles is La Loye een artieste met een prachtige stem die geen vergelijkingen nodig heeft, maar wel een warm bad verdient.

-Igor

PS*: Nog een vriendelijk verzoek aan diegenen die vorige keer luidruchtig door het optreden van Awkward i heen stonden te praten en lachen: blijf thuis of ga lekker naar de kelderbar.

AWKWARD i | Official Website

la loye | Official Website