Melodic postpunk heroes

Soms lopen dingen zoals ze moeten lopen, maar soms lopen ze wel om. Bij Downstage hebben we best wat Australische vrienden: punkers van Gee Tee, Tee Vee Repairman en Satanic Togas, indie rockers als Delivery, EXEK en The Stroppies en vrienden die ergens precies in het midden van dat spectrum zitten, zoals de mensen van CIVIC. Gelukkig hebben al onze Australische vrienden ook Australische vrienden aan wie ze maar wat graag vertellen dat onze kelder Oz-friendly is en al gekscherend de bijnaam Downunderstage draagt. Op het moment dat wij Floodlights dus op de radar kregen, leek het een eitje om de band naar de kelder te halen: ze gingen op tour in Europa, hun vrienden deden een goed woordje voor ons en de band wilde graag komen. Maar ja, vervolgens brak de band met tweede plaat Painting of My Time best aardig door, was er meteen even sprake van dat ze in onze Grote Zaal zouden spelen, speelden ze op SXSW en uiteindelijk kwam het er allemaal niet van. Wij balen, band balen, jullie balen als jullie het geweten hadden. Ons zat het niet lekker, en Floodlights blijkbaar ook niet, want ineens was er weer voorzichtig contact over een mogelijke show in VERA rondom Pitchfork Music Festival in Parijs, en wel waar de band oorspronkelijk bedoeld was om te spelen: in onze kelder. Op de zondag nog wel. Eind goed, al goed.

Nog even over die plaat: die klinkt alsof Nick Cave en Billy Bragg in de 80s de oversteek maakten naar Nieuw-Zeeland om zich daar aan te sluiten bij een Dunedin-sound jangle band, maar ook als Black Country, New Road op nummers op “Something Blue”, als andere Australische bands als Dead Finks en het eerder genoemde Delivery én als een postpunk versie van The Triffids - volgens het lijstje dat ik net op internet vond de meest Australische band ooit, en daar ben ik het wel mee eens. Genoeg namen genoemd, gewoon langs komen, want een kans als deze krijg je niet snel meer! | Hugo