Nooit eerder klonk liefdesverdriet zo hartverscheurend mooi als in La Voix Humaine, een meeslepende en aangrijpende monoloog van Jean Cocteau uit 1930, in 1959 door Francis Poulenc bewerkt tot een korte, maar bloedmooie opera. In deze ultieme afscheidsmonoloog belt een vrouw met haar ex in een laatste poging de breuk tussen hen ongedaan te maken. Geleidelijk groeit bij haar het besef dat man voorgoed voor een ander heeft gekozen. Bij LEKS Compagnie is de vrouw in kwestie een camgirl. Via een videochat verzet zij zich wanhopig tegen het definitieve afscheid. Hij is zwak en liegt tegen haar. Zij weet dat.

Regisseur en vormgever Chris Koolmees creëerde een enscenering die een geheel nieuwe dimensie toevoegt aan deze klassieker: de mens die onthecht raakt van de samenleving, in een gevaarlijk spel met steeds wisselende waarheden. Een spel dat onvermijdelijk, abrupt en onverbiddelijk eindigt.

La Voix Humaine FaceTime combineert deze tekst met fragmenten uit een andere eenakter van Cocteau: Le Bel Indifférent, in 1940 geschreven voor Édith Piaf. Actrice en mezzosopraan Ekaterina Levental kruipt op weergaloze wijze van de vrouw, pianist Yoram Ish-Hurwitz benadrukt op prachtige wijze haar eenzame gevecht. Frans gezongen met Nederlandse ondertiteling.

concept, regie en vormgeving: Chris Koolmees | muziek: Francis Poulenc | tekst: Jean Cocteau | spel en zang: Ekaterina Levental | piano: Yoram Ish-Hurwitz

“Een indrukwekkende tour de force van mezzosopraan Ekaterina Levental. (…) Poulencs pianopartij wordt uitstekend gespeeld door Yoram Ish-Hurwitz.”
NRC ****

“Ekaterina Levental speelt de vrouw met een grandioze expressiviteit. (…) Een kleine voorstelling, maar van ongelofelijke kracht.”
Theaterkrant